22.2.10

EL AMARGO DE TU BOCA.


Y no me puedo estirar
porque tropiezo contigo,
con tus ojos gritando
al final del pasillo,
con el último beso
muriendo sin brillo,
con la piel tiritando
cubierta de frío.

Disfrazo tu cuerpo
sediento del mío,
indicando salidas
perdonando la vida,
estampadas de quizás
con un poco de tal vez
en vez del nunca jamás,
que debería de ser
pero esta vez no será.

Duermo el olvido olvidado,
rendido como el malo malvado,
y mastico que no hay opción
me como tu desdén
te invito a mi pavor,
ahogamos el ayer
quemamos lo de hoy.

Te quise sin querer
te quiero sin amor,
te amo sin sentir
te siento con dolor.
Te muestro con horror.
el recuerdo sucio y roto
del asco del tú y del yo,
del asco del gran nosotros.

Yo sólo quería
beber y bailarte…
bailarte y olvidarte.

14 comentarios:

Anónimo dijo...

Precioso.

Anónimo dijo...

nunca dieron tanto en el clavo como hoy.cuantas soledades no compartidas, cuantas miradas huidas y besos ahogados que no se dieron a tiempo...

Chusa dijo...

Anónimo 1: muchas gracias,un placer que te haya gustado. Besos

Chusa dijo...

Anónimo 2: Cuando la voluntad desaparece siempre es más probable que uno pierda la vida antes de que las respiraciones se acompasen... Pero yo lo tengo claro y la única manera que existe de morir dignamente... es en el campo de batalla con las botas puestas.
Gracias por tu aportación y besos!!

ourensan@ dijo...

Es fantástico, cuánta vida lleva encima?!

Chusa dijo...

Gracias Ourensan@... lleva ese trocito de desamor que a todos nos acompaña, estemos de un lado o del otro.Un beso!!

Anónimo dijo...

y me da igual donde se pueda hacer un comentario.de si viene a cuento o no.gritar con el corazon ahogado, las lagrimas rodando y el nudo atravesando mi garganta que ya no puedo mas.es mi grito de auxilio, de supervivencia.hay alguien ahi?.confirmar una vez mas que la confianza da asco, que te pueden ignorar, denegar la ayuda cuando la pides a gritos porque eso supondría un esfuerzo de valentía, un acto de amistad y de amor que no todos conseguimos aprender y limitarse sin más complicaciones ( no vaya a ser que eso suponga que se tenga que desnudar el alma ) a recetarte para su tranquilidad.....UN DIAZEPAN!!!!!.Dios, en que mundo vivimos o en que mundo vivo?.es la amargura que siente ya no mi boca sino mi alma.desengañado por el timo de la estampita que me vendieron un día soleado,comiendo caramelos y dandole de comer a las palomas.

Chusa dijo...

Anónimo 3; El tiempo nos concede el regalo del olvido, y el dolor por fuerte que sea siempre va remitiendo. Ahora solo consiste en mudar la piel.
Permítete volver a ser feliz y dale a todo su justa importancia, ni mas, ni menos.
Cuídate.

Anónimo dijo...

ni menos....pero por descontado ni más.el cansancio lo puede todo.la piel mudará una vez más pero cada vez es más gruesa, pierde la frescura y la inocencia de la piel del bebé ,se llena de durezas y de callos y eso sí que es algo que ni el tiempo ni el olvido consiguen arreglar. los trenes pasan, las oportunidades pasan, la vida pasa...y se va....

Sid dijo...

Que a vida pasa é innegable... por elo, o que penso máis nos debe doer, será q pase sen máis. Debemos darlle sentido, xa que por sí mesmo non o ten. Non concordo co q di chusa de que o olvido sexa un regalo, a experiencia e a memoria é o q nos fai medrar, ainda q sí olvidemos aquelo que máis nos doe como forma de supervivencia emocional.
O azimut é a luz... a luz é beleza, alegría, amor... non hai sitio para nada máis. nada. aí está todo o q nos da a vida, para vivila. Forza anónimo, para a vida. Gracias Chusa

Chusa dijo...

Anónimo 3: Vestirnos siempre nos protege del frío, esa piel gruesa de la que hablas no pienso que permanezca en nosotros para siempre, es cierto que la creamos como método de defensa, pero también creo que siempre llega un día en el que las heridas aunque permanezcan, ya no duelen, y podemos desnudarnos de nuevo.

Yo creo en ese amor que rasga las cubiertas, que te quiere como eres, un amor que duele de felicidad, un amor que respira contigo... y está claro que si sufres amigo, no lo tienes.

Así que date tu tiempo, pero resurge, no lo hagas por nadie, hazlo solo por ti.
bss

Chusa dijo...

Sid: Por suposto que a vida está para exprimila ó máximo, para captar todo o que nos rodea, e para crecer con todas as vivencias... pero tamén creo que a xente ten dereito a olvidar todo o malo, a intentar non recordar os días oscuros, a facer todo o que esté na súa man para que o aroma do agrio non volva a penetrar... non sempre hai forzas para enfrentarse co problema, e as veces simplemente pedimos ó tempo que pase rápido, e as leve lonxe. É certo que de todo se aprende, pero ás veces, o precio a pagar non é comparable.

De todas formas, a miña mensaxe é sempre de esperanza, de superación, e de proclamación (como lle dicía o noso amigo anónimo) dese amor profundo que un día atopas e nada máis sentilo sabes que xa non vas querer volver a vivir doutra maneira.

Benvido o blog, gracias pola túa aportación.bicos.

Riqueza Infinita dijo...

Me ta tu blog
gracias por compartir
un abrazo y una sonrisa
www.mariposabuscafelicidad.blogspot.com

Chusa dijo...

Gracias Sarah, bienvenida.un bss